رضای خدا

مومن چون درختی باشد میوه دار و پربار، سنگ میخورد و میوه می اندازد.

دشنام می دهند وی ثنا میگوید. قفاش میزنند، وی دعا خیر میگوید.

به چوب و تازیانه می زنند، وی نعمت و صحت و عافیتشان بر خیر میخواهد.

مرگ وی میخواهند، او حیات ایشان میخواهد.

با دشمن چنین زندگانی کند، بنگر که با دوست خود چون کند.

در حق دنیا چه گویم،

که به رنج بدست آرند و به زحمت نگاه دارند و به حسرت بگذارند.

بنده آنی که در بند آنی

آن نمای که آنی تا در نمانی، وگرنه  به تو نمایند چنانکه سزای آنی.

چشم به خود مدار که هر آفت که به مردم رسد، از چشم خود رسد.

زیرا که چشم بد را دواست، چشم خود را دوا نیست.

آدم را چشم بد رسید، به توبه شفا یافت،

و ابلیس را چشم خود رسید، ملعون گشت.

باد مباش که به هر ناکسی وزی.

و چون آتش مباش که در هر خسی آویزی.

و چون خاک مباش که با هر ناچیزی بیامیزی.

و چون آب مباش که با هر جنسی بیامیزی.

در سخاوت چون باد باش که بر هر کسی بوزی.

در شفقت جون آب باش که در هر نفسی برسی.

اما در صحبت وحشی باش تا با هر کس نیامیزی.

و در محبت چون آتش باش تا برافروزی.

سگ شکر میگوید که عوان نیست. خرس شکر میگوید که رباخوار نیست .

کفتار شکر میگوید که طرار (دزد) نیست. خوک شکر میگوید که همسایه آزار نیست.

چنان مباش که حیوان صحرا را شکر باید گفت که چون تو نباشد.

اگر در چشم خود عزیزی، آخر ببین که چه چیزی.

دل تو قطره خون و حاصل تو دنیای دون.

در طفولیت در مهدی، در رجولیت(بزرگسالی) در جهدی،

چون به دست آید برگی، ناگاه در آید مرگی.

گاه آتش و گاه آبی، و عاقبت مشت ترابی.

هر که دانست که هر چه قضاست به او خواهد رسید، از غم برست.

هر که بدانست که در قسمت میل نکرده است، از حسد برست.

و هر که بدانست که اصل او از چیست، از تکبر برست.

همیشه چهار چیز از چهار چیز به فریاد است :

ایمان از حرص، جان از زبان، دل از چشم، بدن از حرام.

رضای خدا از بنده آنگاه حاصل شود که رضای بنده از خدای حاصل شود

رضی الله عنهم و رضوا عنه.