عمل صالح

شکی نیست که میان زن و مرد تفاوت‌هایی از نظر آفرینش موجود است و هیچ انسانی نمی‌تواند این تفاوت‌ها را انکار کند ولی از نظر اسلام این تفاوت‌ها مایه تفاوت آنان در پیشگاه خدا نیست، برای قرب و بعد هر یک از انسان‌ها، یک معیار بیش وجود ندارد و آن ایمان به خدا و انجام عمل صالح است، و برای تصریح به این حقیقت، قرآن آشکارا هر نوع اندیشه تفاوت را انکار کرده و با ندای جهانی خود می‌گوید:
هر فردی عمل نیک انجام دهد خواه مرد باشد خواه زن، به او حیات پاکیزه می‌بخشیم و پاداش آنها را به بهترین اعمالی که انجام می‌دادند، خواهیم داد
عمل صالح، نه تنها نشانه وجود ایمان در دل‌ها و مایه‌ی تجلّی و درخشش آن در قلمرو زندگی است، و ایمان بدون «عمل» و انجام مسئولیت، بسان درخت بی‌بر است که فقط به درد سوختن می‌خورد نه برای تربیت و پرورش

عمل صالحی که از روح پاکی به نام «ایمان به خدا» صورت پذیرد نه تنها مایه تکامل روح و روان فاعل است بلکه مایه کمال خود «فعل» نیز می‌باشد زیرا کسی که کاری را برای خدا انجام می‌دهد به حکم اینکه او از درون و برون آگاه او است و به حکم این که انسان به امید پاداش‌های او تلاش می‌کند، به جای ظاهر سازی، در اتقان عمل و استواری کار، می‌کوشد و چون پاداش‌های الهی را تخلف ناپذیر می‌داند در استمرار و بقاء عمل می‌کوشد در حالی که اگر انگیزه، سودجویی و تظاهر در کار باشد به ظاهر سازی اکتفاء کرده و کار را تا آنجا ادامه می‌دهد که به هدف مادی خود برسد و پس از تحصیل مقصود، با هر نوع عمل صالح وداع می‌نماید.